O książce
“Nie chcę w tej książce opisywać wszystkiego, co w naszym porządku świata zaburza naturalne rytmy i rytuały człowieka, a szczególnie spontaniczne rytmy i rytuały dziecka. Tę niezbędną klasyfikację pozostawiam innym, mającym lepsze narzędzia do opisania zakresu i konsekwencji zjawiska; osobiście wolę pójść drogą odwrotną i podzielić się prostymi historiami o zaufaniu. Historiami prawdziwymi, które ilustrują i uwypuklają to, co pojawia się w naturalny sposób, kiedy przestajemy więzić naturę naszych dzieci w ciasnej łupince naszych oczekiwań i utartych przekonań – kiedy po prostu przestajemy chcieć je edukować, a zaczynamy żyć zaufaniem do nich; tym samym zaufaniem, którego wszyscy chcielibyśmy doświadczyć od innych” – André Stern
Cytaty
Nasze dzieci przychodzą na świat z niewyczerpanymi pokładami entuzjazmu. I nigdy nie powinny go stracić.
U dziecka nuda pojawia się jedynie jako reakcja na przerwanie jego rytuałów – rytuałów godziny, dnia, miesiąca czy całego życia.
Uczyć można się tylko w jeden sposób. Taki, jaki każdy stosuje na samym początku życia, aby opanować język ojczysty. W odpowiedniej chwili, różnej dla każdego człowieka, nie do zaprogramowania. Wedle własnej metodologii. A przede wszystkim we własnym rytmie. I w zgodzie z własnymi rytuałami.
Łaknienie nauki, chęć odkrywania i pragnienie tworzenia stanowią nasz urodzeniowy posag. Nasze dzieci przychodzą na świat jako maszyny do nauki, odkrywcy, twórcy, poszukiwacze rozwiązań. Nasze dzieci rodzą się jako entuzjaści.
Chcielibyśmy, by nasz świat zadbał o klimat, wodę, bioróżnorodność, drzewa, owady i wielkie ssaki, ale oczekiwanie, że można tego dokonać, nie zaczynając od miejsca, w którym zaczyna się każdy z nas, jest iluzją. Społeczeństwo może się zmienić jedynie wtedy, kiedy zacznie inaczej podchodzić do tego cennego i nieznanego zasobu, który bardziej niż jakikolwiek inny określa jego przyszłość: do dzieciństwa.
Fragment
Podobnie większą wartość przypisujemy pewnym dziedzinom, w których te postępy się dokonują – a nie zauważamy innych, które wydają nam się mniej istotne. Niepokoimy się, że dziecko jeszcze nie mówi, a nie dostrzegamy jego doskonałego zmysłu orientacji. Martwimy się, że nie okazuje żadnego zainteresowania lekturą, a nie widzimy, że to urodzony tancerz. W dziecięcej rzeczywistości nie ma dziedzin ważniejszych i mniej ważnych.
Rytmy i rytuały
Zaufanie
Rzeczywistość powiększona przez wyobraźnię – i vice versa
Ekrany
Płeć
Znajdowanie rozwiązań to coś, do czego, technicznie rzecz biorąc, zoptymalizowany jest nasz umysł
Lęk przed błędem
“Uczenie się” nie istnieje
Wielkie rytuały – część 1: Zabawa
Wielkie rytuały – część 2: Naśladowanie
Wielkie rytuały – część 3: Powtarzanie
Wolność
Bezpieczeństwo
Odróżnić rytuały od natręctw i (złych) nawyków
André Stern
Przez większą część życia był gitarzystą w grupie teatralno-tanecznej – komponował muzykę i grał podczas przedstawień, utrzymywał się także z budowania gitar oraz z dziennikarstwa.
W 2013 roku wystąpił jako jedna z postaci w dokumentalnym filmie Alfabet, opowiadającym o różnych metodach wychowywania i kształcenia dzieci. Od tego momentu był coraz częściej zapraszany do dawania wykładów, prowadzenia warsztatów oraz współpracy ze szkołami i uczelniami w zakresie metod kształcenia. Dziś stało się to jego głównym zajęciem.
André jest także przewodniczącym Instytutu Arno Sterna.
Mieszka we Francji z żoną i dwójką dzieci.
